Ҳамду сано барои Аллоҳ ва дуруди салом ба расулуллоҳ. Ва баъд:
Аввал:
Ҳаҷ мувофиқи дурусттарин дидгоҳи донишмандон фавран фарз аст. Маънои он чунин аст: Вақте ки шахси мукаллаф тавоноии анҷом додани ҳаҷро пайдо кунад, ҳаҷ бар ӯ фарз мешавад ва барои ӯ ҷоиз нест, ки онро бе узр ба таъхир андозад. Лутфан ба саволи рақами (41702) руҷӯъ кунед.
Дуввум:
Ҳиҷрат аз сарзамини куфр метавонад фарз ё мустаҳаб бошад, вобаста ба ҳолати инсон. Агар шахс динашро зоҳир карда тавонад ва аз фитна дар амон бошад, ҳиҷрат бар ӯ фарз нест. Вале агар динашро зоҳир карда натавонад ва ё тарси фитна дошта бошад, пас ҳиҷрат фарз мешавад.
Агар ҳиҷрат фарз шавад, вале инсон ҳам барои ҳиҷрат ва ҳам барои ҳаҷ маблағи кофӣ надошта бошад, пас ҳиҷрат авлавият дорад, зеро ҳаҷ танҳо вақте фарз мешавад, ки инсон аз ниёзҳои асосиаш маблағи зиёдатӣ дошта бошад. Аммо ҳиҷрати фарзӣ ба ниёзҳои асосӣ дохил мешавад, бинобар ин, он аз ҳаҷ муқаддамтар аст.
Илова бар ин, ба таъхир андохтани ҳиҷрат баъд аз фарз шуданаш ба дини мусулмон зарар дорад, аммо ба таъхир андохтани ҳаҷ ҷоиз аст, агар узре бошад ва дар он зараре вуҷуд надорад.
Ин сухан дар ҳолате аст, ки ҳиҷрат дар вақти ҳаҷ фарз шавад. Аммо агар ҳиҷрат пеш аз фаро расидани вақти ҳаҷ фарз шавад, пас бояд онро анҷом бидиҳад (яъне бояд ҳиҷрат бикунад). Баъд, агар вақти ҳаҷ фаро расад ва маблағи кофӣ дошта бошад, ҳаҷ бар ӯ фарз мешавад, вале агар маблағи кофӣ набошта бошад, ҳаҷ бар ӯ фарз намешавад.
Аз Аллоҳ таъоло хоҳонем, ки шуморо ҳифз намояд ва шуморо дар тоати худ устувор нигоҳ дорад.
Ислом савол ва ҷавоб
