Бале, қазаъ тарошидани як қисми мӯй ва боқӣ гузоштани як қисми дигари он аст.
Аммо кӯтоҳ кардани миқдоре аз мӯи сар, масалан паҳлӯҳои сар ва боқӣ гузоштани мӯи мобайни сар, ба маънои аслии қазаъ дохил намешавад. Лекин агар онро хеле кӯтоҳ кунанд, пас ин низ мамнӯъ аст, зеро он ба қазаъ монандӣ дорад.
Чунки бо чунин тарз кӯтоҳ кардани мӯй дар замони мо аз нишонаҳои кофирону фосиқон аст, на аз хислатҳои аҳли муруввату адолат, пас барои мусалмон дуруст нест, ки ба онҳо монанд шавад.
Мо аз Ҷаноби Шайх Абдурраҳмон Ал-Баррок (Аллоҳ ӯро ҳифз кунад) дар бораи ҳамин масъала савол пурсидем, ва ӯ чунин посух дод:
"Ин ба қазаъ монандӣ дорад, гарчанде ки худи он қазаъ нест.
Бархе аз тарзҳои он монандӣ ба кофирон аст, ки дар байни мусалмонон паҳн шудааст". Поёни сухан.
Аллоҳ донотар аст.