"Ҳар касе, ки нисбат ба амали ҳаромшуда дар Шариъат насиҳат карда шавад, то аз он дурӣ ҷӯяд, ё ба ӯ оиди воҷиб хабар дода шавад, то ки онро адо намояд, аммо ӯ чунин гӯяд, пас ӯ хатокор аст (ва ин амали ӯ нодуруст мебошад). Балки воҷиб аст, ки агар касе ӯро насиҳат кунад, ӯро сипосгузорӣ кунад, сипас ба он назар кунад, агар дар воқеъ насиҳаташ дуруст бошад, аз он амали ҳаромшуда дурӣ ҷӯяд, то воҷибро ба ҷо орада бошад.
Аммо он сухане, ки мегӯяд: "Ту сахтгир ҳастӣ", бояд қайд кард, ки сахтгирӣ, осонгирӣ ва мӯътадилӣ ҳама бо меъёри Шариъат муайян мегарданд. Ҳар чизе, ки мувофиқ бо Шариъат бошад, мӯътадилӣ аст. Ҳар чизе, ки аз он бештар бошад, сахтгирӣ аст ва ҳар чизе, ки аз он камтар бошад, осонгирӣ ва саҳлангорӣ мебошад. Меъёри ҳамаи онҳо Шариъат аст. Маънои мӯътадилӣ ин аст, ки он бо Шариъат мувофиқ бошад. Ҳар чизе, ки мувофиқ бо Шариъат бошад, мӯътадилӣ аст". Поёни сухан.