"Бо ӯ бо беҳтарин ваҷҳ рафтор карда шавад ва ба ӯ фаҳмонида шавад, ки ин амал яке аз навоқиз ва шиканандаҳои Ислом аст. Аммо ниёзе нест, ки Исломи худро нав бикунад, зеро ин амалеро, ки ӯ анҷом додааст, аз рӯи ноогоҳӣ ва бехабарӣ аст.
Аллоҳ таъоло мефармояд:
وَمَا كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا
(سورة الإسراء: ١٥).
«Ва Мо (ягон қавмеро) азоб намекунем, то он ки паёмбаре бифиристем». (Сураи Исро: 15).
Ҳамчунин Аллоҳ таъоло мефармояд:
وَمَا كُنَّا مُهْلِكِي الْقُرَى إِلَّا وَأَهْلُهَا ظَالِمُونَ
(سورة القصص: ٥٩).
«Ва Мо ҳаргиз шаҳрҳоро нобуд накардем, магар он, ки мардумаш ситамкор будаанд». (Сураи Қасас: 59).
Он ки ҷоҳил аст, золим шумурда намешавад, зеро ӯ қасдан гуноҳ накардааст, хусусан агар ба Ислом нав даромада бошад". Поёни сухан.
Ҷаноби Шайх Ибни Усаймин (раҳмати Аллоҳ бар ӯ бод).
"Ал-Иҷоботу ъало асъилати-л-ҷолиёт" (1/32, 33).