Şüphesiz ki Allah Teâlâ, bizleri yüce kitabı Kur’ân-ı Kerîm ve Resûlü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) sünnetiyle yükümlü kılmıştır. Hak olan yol, bu şer‘î nasları, Peygamber Efendimizin ashabının anlayışı doğrultusunda kavramaktır. Sahabe-i kiramın izinden giden, ictihad ehli güvenilir âlimler bu yolu sürdürmüşlerdir.
Bu büyük âlimlerin öncülerinden ve ümmetin ilimlerine, takvalarına şahitlik ettiği zatlardan birkaçı da dört mezhep imamıdır:
İmam Ebû Hanîfe, İmam Mâlik, İmam Şâfiî ve İmam Ahmed bin Hanbel — Allah hepsine rahmet eylesin.
Bu imamların tamamı, dini delillere tâbi olmuş, Kur’ân ve sünnet ışığında ilmi yaymayı ve öğretmeyi amaç edinmişlerdir. Her biri hak yoldadır ve her biri, Resûlullah’a tâbi olmaya son derece gayret göstermiştir.
Elbette her insan gibi âlimler hatta sahabeler de hata yapabilir. Nitekim sahabe arasında da ihtilaflar ve görüş ayrılıkları yaşanmıştır. Ancak dinî meselelerde delile dayanan görüşler muteberdir. Bazen bir delil bir âlimin dikkatinden kaçabilirken, bir diğeri o delili fark edebilir. Bu durum, o âlimin ilmini ya da adaletini sorgulamak anlamına gelmez; çünkü her biri gerçeği aramış ve hakkı ulaştırmak için çalışmıştır.
Şayet soruyu soran kimse, bu dört imamdan birine tâbi olmak ve onun mezhebine göre amel etmek isterse, bunda bir beis yoktur. Ancak o imamın görüşünü, açık ve sahih bir delille destekleniyorsa kabul etmeli, sırf ismi veya mezhebi uğruna taassuba kapılmamalıdır. Unutulmamalıdır ki, her konuda sözüne tâbi olmanın vacip olan kişi sadece Resûlullah s.a.v’dir.
Delilleri anlayabilecek ilme sahip olan kişi, âlimlerin görüşlerini Kur’ân ve Sünnet ışığında değerlendirebilir. Ancak bu seviyede olmayan, dinî bilgi açısından avam sayılabilecek bir kimse ise, ilmine ve dinine güvendiği bir âlime tâbi olup onun fetvalarıyla amel etmelidir.
En doğrusunu Allah bilir.